- Eg kundi velja millum at koppa á pallinum ella í túninum

Sólvit Nolsø skrivar: Ein heldur margháttlig støða tók seg upp á valfundinum í Lívdini í fyrradagin. Fyri tey, ið hugdu í sjónvarpinum, stóð eg á pallinum eina løtu og tá myndin kom aftur okkara veg, stóð Ruth Vang har.

Tey, ið ómakaðu sær at koma í Lívdina, sóu, at nakað annað var á vási og tað er nokk gingið upp fyri teimum flestu eisini, um boðklivin og telefonlistin hjá mær er útgangsstøðið, tí har flýtur yvir av boðum.

Tað stutta av tí langa er, at eg kundi velja millum at koppa á pallinum ella í túninum og eg valdi at fara út í tún.

Júst hví hesi herðindi onkuntíð koma á meg, er ilt at siga, men útfrá tí meistarligu røkt eg fekk úti á Landssjúkrahúsinum, so finna tey nokk eisini at enda útav, hví holdið onkuntíð knockoutar meg.

Mann kann eisini fegnast um, at nógv góð fólk bjóða seg fram í politikki, tí tey manglaðu ikki í túninum í Lívdini - og eingin teirra spurdi um politiskan lit, men tey vórðu øll samverjar, heldur enn prestar ella Levitar.

Nú fer mann so í gongd aftur. Hóast alt skal tað rekast og veljarar sannførast