Andakt - Hann hjálpir úr óttanum

Ræðslu kenna vit væl, ikki minst í hesum tíðum. Hon lúrir seg inn á okkum nógvar ymiskar vegir. Vit kunnu kenna ræðslu, tí tað er trupult at liva. Vit búgva í einum stríðslandi. Tað verður kempa við sjúku, við vónbrot og sorgir. Tað er satt, sum yrkjarin Hans Kristian Rørdam, syngur:

”kæmpes må der fuldhård en strid

og lides - stundom i tider lange,

og dagen lyser ej lige blid

med leg og lystige sange.”

Vit kunnu ræðast deyðan. Viðhvørt verður tosa á ein merkiligan uppgjørdan hátt um mannin við líggjanum. Deyðin er óhugnaligur. Vit eru nøkur, ið skilja væl, at Grundtvig kann siga við Guð: ”Tú veit, vit øll við ræðslu síggja tímaglasið renna niður.” Og Paulus rópar deyðan ein fígginda.

Og vit kunnu vera bangin um okkum sjálv, at vit eru so ússalig, sum vit eru. At vit ikki megna lívið. Tí tað gera vit jú ikki. At vit ikki eru harrar í okkara egna lívi, tí tað eru vit jú ikki. Og støðugt leggja vit merkið til nýggj lýti, nýggja synd í hjartakrókunum. Og tá gerst ræðslan enn størri.

Hvat hava vit at seta upp móti øllum hesum? Einki sum helst. Latið okkum heldur erliga viðganga hetta. Einki petti hava vit. Men tað hevur Guð.

Eg søkti Harran, og hann svaraði mær, sigur sálmaskaldið omanfyri. Hann flytur ikki tað øgiliga við ræðsluni burtur, men hann vísir veg til tryggleika hóast ræðsluna. Tað eru stóru gleðiboðini, ið evangeliið boðar, at Guð kann taka óttan burtur úr sinni okkara. Og tað ger hann um hann fær ognarrættin til okkum dag um dag.

Í trygdarríkinum er ikki sjálvstýri, tí trygdarríkið er Guðs ríki. Og har er tað, ið Guðs børn liva.